παίδες, γνωρίζει κανείς σας μήπως κανένα καλό βιβλίο που να σου διδάσκει πως να γράφεις συμπαγή κώδικα τύπου
for (i=0;i<10&&(c=getc())!='b';i++) αυτός ο κώδικας είναι ένας απλώς συμπαγής κώδικας όπου κάνει τρία απλά πράγματα σε μία γραμμή, υπάρχουν όμως κώδικες όπως στο βιβλίο του Kernighan (Η γλώσσα προγραμματισμού C) που κάνουν ένα κάρο πράγματα πχ: for(i=0,j=strlen(s)-1;i<j;i++,j--).....! Φαντάζομαι ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνεται τίποτα, το ίδιο έπαθα κι εγώ όταν το πρωτοείδα, η αλήθεια είναι πως ο άνωθι τρόπος δεν είναι για εκπαιδευτικούς λόγους, όμως είναι απόλυτα σωστός όσο και δυσνόητος..Ρώτησα μερικούς καθηγητές, και μου είπαν πως δύσκολα θα βρω ένα τέτοιο βιβλίο κυρίως μαθαίνεις αυτόν τον τρόπο προγραμματισμού εμπειρικά...

κοίτα όταν γράφεις τέτοιο κώδικα, ουσιαστικά συμπτήσεις τις λειτουργίες (ηλεκτρονικές μηχανικές) που κάνει η κάθε εντολή. Αυτό μεταφράεται σε κύκλους CPU κοκ, κάτι που είναι και το ζητούμενο τελικά, το να καταναλώνεις δηλαδή όσο το δυνατόν λιγότερους πόρους, ώστε να αποδίδει το πρόγραμμά σου τα μέγιστα, όσο για το αν καταλαβαίνεις τι κάνει η κάθε εντολή...γι' αυτό ψάχνω ένα βιβλίο 

Συγνώμη ρε παιδιά αλλά είμαστε σοβαροί;
Και ο compiler που κάνει το optimization τι δουλειά κάνει;
Αν ήταν έτσι τότε όλα τα προγράμματα θα γράφονταν σε 1 γραμμή κώδικα.

Ο κώδικας που εκτελείτε στο πρόγραμμα δεν είναι ο κώδικας που γράφει ο χρήστης. Είναι ο κώδικας που προέκυψε από το compiling και επομένως και το optimization. Κάνω λάθος;

Και ο compiler που κάνει το optimization τι δουλειά κάνει;

Χρήστο έχεις δίκιο στο ότι ο μεταγλωττιστής μιας γλώσσας προγραμματισμού πραγματοποιεί βελτιστοποιήσεις ώστε να εκτελείται πιο γρήγορα ένα πρόγραμμα. Παρόλα αυτό όμως ο συμπαγής κώδικας βοηθάει ακόμα περισσότερο στο να γίνονται παράλληλα κάποιες ενέργειες.

Ο μεταγλωττιστής της C στο GNU/Linux λειτουργικό σύστημα (gcc) μπορεί να εφαρμόσει μια σειρά από βελτιώσεις ανάλογα με το επίπεδο βελτιστοποίησης που εμείς ορίζουμε.

Αναγνώστε το ακόλουθο κείμενο: An Introduction to GCC - Optimization Levels

Παραδείγματα:

1.

Εάν έχουμε τον κώδικα:

printf ("%d: ", a * 2);

Ο μεταγλωττιστής λαμβάνει υπόψη:

printf ("%d: ", a << 1);

Έτσι ο πολλαπλασιασμός γίνεται με την μετατόπιση των δυαδικών ψηφίων του αριθμού στα αριστερά. Ή και το αντίθετο της διαίρεσης με δεξιά μετατόπιση.

2.

Εάν έχουμε τον κώδικα:

temp = a;
a = b;
b = temp;

Ο μεταγλωττιστής λαμβάνει υπόψη:

a^=b
b^=a
a^=b

Πραγματοποιεί μια σειρά από αποκλειστικές διαζεύξεις επάνω στις μεταβλητές για να γίνει η αντιμετάθεση δίχως ενδιάμεση μεταβλητή.

3.

Εάν έχουμε τον κώδικα:

a = 0;

Ο μεταγλωττιστής λαμβάνει υπόψη:

a^=a

Γρήγορος μηδενισμός μιας μεταβλητής.

4.

Επίσης είναι καλύτερο να έχουμε κάτι τέτοιο:

x += y

Παρά να έχουμε κάτι τέτοιο:

x = x + y

Στην δεύτερη περίπτωση το x θα πρέπει να ληφθεί υπόψη δύο φορές ενώ στην πρώτη μία.

Και πολλά άλλα, τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρω.

Παιδιά ευχαριστώ πάρα πολύ για τις επισημάνσεις σας, lafs εννοείται πως δεν κατάλαβα και πολλά από τις ολισθήσεις και τα συναφή είμαι ακόμη τρίτο εξάμηνο. Το οτι δυσκολεύει τον προγραμματισμό το κατάλαβα και εγώ, πρώτον έρχεται σε αντίθεση με αυτό που έχουμε μάθει μέχρι τώρα, δηλαδή το "διαίρει και βασίλευε", ο συμπαγής κώδικας για την ανάπτυξη προγραμμάτων καθώς και το σκεπτικό κάθε τμήμα κώδικα να κάνει μία συγκεκριμένη δουλειά (όπως οι συναρτήσεις πχ που κάνουν ελάχιστα πράγματα η μία), είναι προφανώς δύο έννοιες τελείως διαφορετικές, απλά εγώ νόμιζα πως ένας συμπαγής κώδικας είναι καλύτερος από έναν "λιγότερο" συμπαγή, από την άλλη με εντυπωσίασε το γεγονός ότι είναι τόσο δυσνόητος και είπα να το ψάξω λίγο, όπως και να' χει σας ευχαριστώ που μου διώξατε το ενδιαφέρον από αυτό εφόσον είναι άχρηστο πλέον