TeiSerron.gr
Συζητήσεις => Φιλοσοφία => Μήνυμα ξεκίνησε από: anaslach στις 15 Μαρτίου 2011, 00:09
-
«Σκιές της νύχτας κυνηγούν κάθε μου βήμα, κάθε μου κίνηση. Νιώθω τον θάνατο σε κάθε γωνιά. Η φύση νεκρή, ένα θέαμα αποκρουστικό. Σου είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι υπάρχει κάτι ζωντανό εδώ μέσα. Μόνο εγώ που προσπαθώ να κρατηθώ. Είμαι ζωντανός-νεκρός, παγιδευμένος σ’ έναν εφιάλτη και μάταια αγωνίζομαι να σωθώ. Και οι σκιές πέφτουν πάνω μου σαν θηρία, έτοιμα να με κατασπαράξουν. Κάπου μακριά διακρίνω το φεγγάρι, τόσο χλομό και λυπημένο, να συμπάσχει μαζί μου. Και εγώ προσπαθώ και απεγνωσμένα ψάχνω να βρω κάτι να με κρατήσει, να μου δώσει ελπίδα και δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι μέσα στη θανατική μου καταδίκη. Μάταιη όμως η προσπάθεια, οι αλυσίδες βαριές, και σ’ αυτήν τη σκοτεινή ερημιά που σου γυρίζει τ’ άντερα, δεν βλέπεις παρά μόνο σκιές και πανικό, ενώ κυριαρχεί η μυρωδιά του θανάτου. Δεν υπάρχει πλέον δύναμη, νιώθω πως χάνομαι. Μόνο τα δάκρυα βρίσκουν τη δύναμη να κυλούν... Ξέρω πως όπου να ’ναι θα σε βρουν. Θα μαζέψουν το παγωμένο σου κορμί, ένα κορμί γεμάτο σάπια όνειρα και ελπίδες. Ένα κορμί χλομό και ματωμένο, σαν το φεγγάρι της τελευταίας σου νύχτας. Και όλα οδηγούν σ’ ένα τέλος. Και φυσικά σειρά μετά έχει κάποιος άλλος και άλλος και άλλος και η αλυσίδα συνεχώς μεγαλώνει. Μια αλυσίδα δίχως άκρες, χωρίς αρχή και τέλος. Θεέ μου, αν στ’ αλήθεια όπως λέει η μάνα μου υπάρχεις, σώσε με, είσαι η μόνη μου ελπίδα.»
Λόγια αληθινά, λόγια βγαλμένα με πόνο ψυχής. Μιας ψυχής που από μικρή έζησε τον πόνο, τη μοναξιά, την καταπίεση. Μιας ψυχής που έζησε πολλές απογοητεύσεις στη ζωή της. Έτσι η Σοφία βρήκε καταφύγιο και ανακούφιση στη μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά.
Συνηθίσαμε πάρα πολύ εύκολα να κρίνουμε αυτούς τους ανθρώπους. Οι «αλήτες». Εμμένουμε στο να αποστρεφόμαστε το εξωτερικά «παλιόπαιδο». Θεωρούμε τον ναρκομανή «βδέλυγμα» και το μόνο που κάνουμε είναι να τον απορρίπτουμε, να τον ρίχνουμε στη φυλακή, να τον δικάζουμε, να τον χτυπούμε, να τον χτυπούμε. Το χειρότερο χτύπημα είναι η απόρριψη. Προσωπικά, όταν με απορρίπτουν, πονάω και λυπάμαι. [/b]Πόσο μάλλον ένας τέτοιος άνθρωπος που ζει την κόλαση των ναρκωτικών! Που έχει καταλάβει το λάθος του, που θα ήθελε τον χρόνο να γύριζε λίγο πίσω, όμως πλέον είναι αργά. Ψάχνει για στήριξη, για ελπίδα. Πού όμως στήριξη, πού ελπίδα; Λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη, πού χάθηκαν όλα αυτά; Σου τυγχάνει να έχεις ένα πάθος, μια αδυναμία, να προσπαθείς να αλλάξεις μα κάθε φορά να πέφτεις στα ίδια; Να πονάς, να λυπάσαι και όμως να ξαναπέφτεις στο ίδιο πάθος. Θα σου άρεσε να σε κρίνουν, να σε αποστρέφονται; Δεν νομίζω. Ας αγαπήσουμε αυτούς τους τόσο ταλαιπωρημένους και πονεμένους ανθρώπους. Ας αποτοξινωθούμε επιτέλους από το ναρκωτικό του εγωισμού μας, της φιλαυτίας μας και της αποστρέφειας προς τον συνάνθρωπό μας, όποιος και αν είναι αυτός.
-
Ένας είναι ο αληθινός αλήτης.
Ο Alitiz