TeiSerron.gr

Συζητήσεις => Φιλοσοφία => Μήνυμα ξεκίνησε από: Wolfsoul στις 17 Δεκεμβρίου 2007, 18:44

Τίτλος: Φαντασία
Αποστολή από: Wolfsoul στις 17 Δεκεμβρίου 2007, 18:44
Σημείωση:Επειδή η ελληνική γλώσσα είναι πολλές αρετές όπως το να έχει πολλά νοήματα για πολλές λέξεις.Προσοχή!

Εδώ θέλω να γράψετε την άποψη σας για την έννοια της φαντασίας όπως εσείς την αντιλαμβάνεστε και σε όποια μορφή σας έρχετε πρώτα αυτή στο μυαλό.

Η δική μου άποψη.
Φαντασία στο μυαλό μου είναι νεράιδες,πολεμιστές, δράκοι και ξωτικά αλλά και κάθε τι μπορώ να σκεφτώ είτε αυτό υπάρχει είτε δεν υπάρχει.

Θεωρώ ότι η σκέψη είναι κομμάτι της φαντασίας και όχι οτι η φαντασία είναι κομμάτι της σκέψης.Γιατί ο πρώτος άνθρωπος φαντάστηκε λόγο ανάγκης να είναι ζεστός μέσα στο δέρμα ενός ζώου και ξαφνικά τσουπ του ήρθε η ιδεα για ενα εργαλέιο για να το γδάρει και να το φορέσει.Για το μυαλό του ήταν φαντασία μέχρι που το υλοποίησε.

Έτσι οτι βλέπετε και οτι φοράτε ή υπάρχει γύρω σας κάποιος το σκέφτηκε και κάποιος το εξέληξε.Όλα περνάνε από την  φαντασία στην πραγματικότητα.
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: iLaRiO στις 14 Φεβρουαρίου 2008, 03:37
Έτσι οτι βλέπετε και οτι φοράτε ή υπάρχει γύρω σας κάποιος το σκέφτηκε και κάποιος το εξέληξε.Όλα περνάνε από την  φαντασία στην πραγματικότητα.

ωραίο αυτό... και συμφωνώ απόλυτα.. ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο.. όλα όσα έχουμε εμείς πριν μερικά χρόνια ή αιώνες ήταν φαντασία.... στις μέρες για μένα φαντασία υπάρχει.. βλέπε βουλή... σαν την χώρα των θαυμάτων είναι εκεί μέσα...
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: Kolokythi στις 22 Μαρτίου 2008, 13:38
Φαντασία στο μυαλό μου είναι νεράιδες,πολεμιστές, δράκοι και ξωτικά αλλά και κάθε τι μπορώ να σκεφτώ είτε αυτό υπάρχει είτε δεν υπάρχει.

Και αυτά ακόμα κάποιος τα φαντάστικε για να μας δώσει την εικόνα τους μέσα απο βιβλία και ταινίες και μουσικές...και εμείς το υιοθετήσαμε ως πάνω κάτω τον ορισμό της φαντασίας (γιατί φαντάζομαι οι περισσότεροι ακούγοντας την λέξη φαντασία,κάτι τέτοιές εικόνες τους έρχονται στο μυαλό)
Πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος να ξεκινήσει απο το μηδέν και να πλάσει εξολοκλήρου με το μυαλό του ένα ων, ένα χώρο, μια κατάσταση,μια ιστορία,που ουσιαστικά στον κόσμο μας δεν υπάρχει,και ταυτόχρονα πολυ μεγαλειώδες..
Ίσως εκτιμώ τους ανθρώπους αυτούς τόσο πολύ επειδή εγώ πιστεύω πως δεν έχω ίχνος φαντασίας.. : :-[

..και τέλος πάντων είμαι σίγουρη πως μεγάλες εφευρέσεις, ιδέες και θεωρίες ξεκίνησαν με την παρακίνηση: "βάλε λίγη φαντασία" 

Αυτά ;D
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: synzeus στις 25 Μαρτίου 2008, 01:59
Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση.

Άλμπερτ Αϊνστάιν
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: stroumfitos στις 09 Απριλίου 2008, 13:38
φαντάσου φαντασία να φανταστεί φαντάρος φάντασμα...

Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: miss_pc στις 10 Απριλίου 2008, 00:09
Η φαντασία είναι εξισου καλή με τα πολλά ταξίδια ....και πιο φθηνή!

Kortis George Ouilliam (1824-1892)
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: charon στις 21 Μαΐου 2008, 14:52
για όσους θέλουν να εντρυφήσουν φιλοσοφικά προτείνω τη "Φαντασία" του Ζαν Πολ Σαρτρ, μια υπαρξιστική άποψη πάνω στο θέμα. Υπάρχει και στη βιβλιοθήκη του ΤΕΙ.
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: charon στις 21 Μαΐου 2008, 15:22
Και μια άποψη του μεγάλου στοχαστή και φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη για τη φαντασία και την κοινωνική σημασία της. Από το βιβλίο του "Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας"

Οι Τέσσερις Λέξεις

Φαντασία

Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο ((λογικά» από εμάς' δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν.
Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες' τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμκόν; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος-δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα.
Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ροή από εικόνες, ιδέες, αναμνήσεις, επιθυμίες, αισθήματα. Μια ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν μπορούμε καν να την ελέγξουμε, τουλάχιστον όχι πάντα. Κάποιες φορές το κατορθώνουμε, λίγο ώς πολύ, προκειμένου να σκεφτούμε λογικά και συστηματικά. Αλλά ακόμη και σ' αυτές τις περιπτώσεις, αναπάντεχες αναμνήσεις και επιθυμίες διακόπτουν τον στοχασμό μας. Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία.
Χάρη στη φαντασία το ένστικτο έπαψε να είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Χάρη στη φαντασία μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σ' αυτήν
δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία. Η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και κανόνες, ούτε ηθικούς και λογικούς νόμους. Πάντως, εάν είχαμε αφεθεί χωρίς περιορισμούς στη φαντασία, ασφαλώς δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος.
0 άνθρωπος επιβίωσε ως είδος, επειδή δημιούργησε κοινότητες, κοινωνίες, θεσμούς, κανόνες που οριοθετούν και περιορίζουν τη φαντασία, αλλά και που συχνά επίσης την καταπνίγουν.

Φαντασιακό

Το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λπ. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Είναι αδύνατον να πούμε, όπως συχνά πίστευαν οι λαοί, ότι υπάρχει ένας δημιουργός, ένας νομοθέτης όλων αυτών. Σε μιαν ήδη θεσμισμένη κοινωνία, τα άτομα μπορούν να προτείνουν νόμους, κάποιους ιδιαίτερους νόμους. Τού¬το όμως είναι δυνατόν να γίνει, επειδή υπάρχει ήδη ένα σύστημα νόμων, επειδή αυτά τα άτομα έχουν ζήσει ήδη σε μια κοινωνία με νόμους. Ένας συγγραφέας μπορεί να επινοήσει μια νέα λογοτεχνική μορφή και ένας περιθωριακός μια λέξη της αργκό. Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, επειδή υπάρχει ήδη η γλώσσα και η αργκό. Όμως ποιος θα μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει εκ προοιμίου τη γλώσσα και να την επιβάλει στους υπόλοιπους; Και με ποια γλώσσα θα επκοινωνούσε; Όλα αυτά -οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθ^μα, η γλώσσα- είναι συλλογικές δημιουργίες.
Προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας βάσει ενός συμβολαίου (το ((κοινωνικό συμβόλαιο»). Όμως ένα συμβόλαιο προϋποθέτει άτομα κοινωνικά, τα οποία γνωρίζουν τι είναι ένα τέτοιο συμβόλαιο. Προσπάθησαν επίσης να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας με τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους. Όμως κανένας φυσικός ή βιολογικός νόμος δεν μπορεί να ερμηνεύσει την καταγωγή των θεσμών, που είναι ένα καινούργιο φαινόμενο μέσα στο δημιουργημένο σύμπαν. Κανένας φυσικός και βιολογικός νόμος δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί οι Εβραίοι δημιούργησαν τον μονοθεϊσμό; Γιατί οι 'Ελληνες δημιούργησαν τις δημοκρατικές πόλεις; Γιατί η Δύση δημιούργησε τον καπιταλισμό;
Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητας διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.
Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.
Oι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, δηλαδή καθορίζουν τι είναι κα-■λό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δί-καιο και τι άδικο. Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνούν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας. Το κοινωνικό φαντασιακό, άπαξ και δημιούργησε τους θεσμούς, μπορεί είτε να παραμείνει κατά κάποιον τρόπο σε λήθαργο (έτσι συμβαίνει στις πρωτόγονες, τις αρχαϊκές, τις παραδοσιακές κοινωνίες), είτε να προκαλέσει αλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορες (έτσι συμβαίνει στην εποχή μας, η οποία γνωρίζει έναν γρήγορο ρυθμό από ιστορικές μεταβολές, ανήκουστο στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας).

Δημιουργία

Οι φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί: Γιατί να υπάρχει κατι, ενώ θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα. Το ερώτημα αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απάντηση. Ίσως μάλιστα να μην έχει καν νόημα. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα που μας βασανίζει και δεν μπορεί παρά να μας βασανίζει: Πώς γίνεται και υπάρχει μια τέτοια πολυμορφία πραγμάτων; Και φυσικά δεν εννοώ
μόνον την ποσοτική πολυμορφία. Πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία μορφών, από τη μη έμβια φύση, μέχρι τις πολυάριθμες ακαθόριστες μορφές ζωής, ακόμη και μέχρι τις μορφές που ακατάπαυστα η ανθρώπινη ιστορία παράγει και δημιουργεί; Έχει υποστηριχθεί ότι η δημιουργία είναι θεία πράξη. Δεν είναι θεία πράξη. Η δημιουργία είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το ον. Κάθε ον.
Το παν υπόκειται συνεχώς σε αλλαγή και αναδημιουργία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας είναι μια ατέρμων επανάληψη της ίδιας μορφής, διότι αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: Μήπως, κάθε τι είναι καταδικασμένο να επανααμβάνει τις μορφές που έχουν ήδη υπάρξει από καταβολής χρόνου; Είναι όμως σαφές ότι υπάρχει ένας αληθινός χρόνος' ο χρόνος της μεταβολής. Και αληθινή μεταβολή είναι η ανάδυση νέων μορφών.
'Γα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούμε μπροστά μας, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε μέσα από τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Αυτές οι ερμηνείες είναι ασφαλώς πολύτιμες αλλά είναι πάντα μερικές. Γιατί; Διότι έχουν σημασία μόνον στις περιπτώσεις όπου τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται (οι ίδιες αιτίες δίνουν τα ίδια αποτελέσματα), αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάδυση νέων μορφών.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ζωής. Η βιολογία μας λέει ότι σε μιαν ορισμένη στιγμή, μέσα στον «πρωταρχικό χυλό» που υπήρχε στη γη,
ενας μεγάλος αριθμός μορίων συνενώθηκε τυχαία και, στη συνέχεια, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες -θερμοκρασίας, ακτινοβολίας, πίεσης- αναδύθηκαν μορφές ζωής. Αυτή όμως η απάντηση δεν στέκει. Γιατί; Διότι μια μορφή ζωής είναι κάτι άλλο από μιαν απλή συνένωση μορίων. Επί πλέον, πρόκειται για μια σύνενωση μορίων τελείως ιδιαίτερη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων που θα μπορούσαν να συντεθούν. Είναι μια συνένωση που κατορθώνει να οργανώνεται, να συντηρείται, να αναπαράγεται. Το ίδιο ισχύει, με τρόπο πολύ πιο πυκνό και έντονο, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα συνδυασμού ίδιων στοιχείων. Η Ιστορία είναι δημιουργία νέων στοιχείων. Είναι δημιουργία της μουσικής, της ζωγραφικής, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος τη μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν. Αυτή η μουσική είναι μεγάλη, διότι είναι πρωτότυπη. Και λέγοντας πρωτότυπη, σημαίνει ότι ακριβώς δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.

Αυτονομία

Υπάρχει ανθρώπινη ελευθερία και σε τι συνίσταται; Ελευθερία δεν σημαίνει να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι, ούτε, όπως νόμιζαν ορισμένοι φιλόσοφοι, να δρούμε χωρίς κίνητρα. Ελευθερία σημαίνει κατ' αρχάς
να έχουμε διαύγεια απέναντι, σ' αυτό που σκεφτόμαστε και σ' αυτό που κάνουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε ελεύθεροι,, όταν ζούμε σε μια κοινωνία και κάτω από τον κοινωνικό νόμο; Θα διατυπώσω την απάντηση ως εξής: Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση αυτού του νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε.
Για πολύ μεγάλο διάστημα οι ανθρώπινες κοινωνίες πίστευαν ότι τους νόμους και τους θεσμούς τους δεν τους είχαν δημιουργήσει οι ίδιες. Αλλά τότε ποιος; Οι θεοί, ο Θεός, οι πρόγονοι. Σε τέτοιες συνθήκες αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί προφανώς θεωρούνται ιεροί. Αδύνατον να τους αμφισβητήσει κανείς. Πώς είναι δυνατόν να πω ότι ο νόμος που τον έχει δώσει ο Θεός (αν ο Θεός είναι η πηγή κάθε δικαίου) είναι άδικος;
Σε μιαν τέτοια κοινωνία, που θα την αποκαλέσουμε ετερόνομη -επειδή είναι υπόδουλη στους δικούς της θεσμούς-, τα ίδια τα άτομα είναι ετερόνομα. Δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους, εκτός από τελείως τετριμμένα και δευτερεύοντα θέματα. Δεν μπορούν να ελέγξουν κριτικά τη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούν να κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθές και τι ψευδές. Αυτή ήταν η μοίρα της κοινωνίας επί χιλιετίες.
Κάποια στιγμή όμως έγινε μια ιστορική ρήξη, η οποία άλλαξε την κατάσταση των πραγμάτων. Η ρήξη αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα (στις πόλεις που δημιούργησαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία) και μετά, αφού μεσολάβησαν είκοσι αιώνες έκλειψης, ξαναξεκίνησε για δεύτερη φορά στη Δυτική Ευρώπη (με την Αναγέννηση, τον Δια-φωτισμό, το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα χειραφέτησης, το εργατικό κίνημα κ.λπ.). Αυτά τα κινήματα -με το πρόταγμα της αυτονομίας- δημιούργησαν τις κάποιες ελευθερίες που διαθέτει η κοινωνία, στην οποία ζούμε. Όμως το πρόταγμα της αυτονομίας, το οποίο έφθασε στο κορύφωμα του ανάμεσα στο 1750 και το 1950, επί του παρόντος μοιάζει να είναι εξουδετερωμένο. Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία η απάθεια, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα ολοένα επεκτείνονται. Το κίνημα της αυτονομίας πρέπει να ξαναξεκινήσει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μιαν αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και αυτό είναι το μόνο πολιτικό πρόταγμα, για το οποίο αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε.


Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: Wolfsoul στις 21 Μαΐου 2008, 18:33
 >:( Μετά πως να αποδείξω ότι μπορώ να φιλοσοφίσω όταν πάρα πολλές σκέψεις μου τις έχει σκεφτεί ήδη κάποιος άλλος και τις έχει εκφράσει και καλύτερα.
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: Kolokythi στις 21 Μαΐου 2008, 18:39
E,μη στεναχωριέσαι  ;D
Να βάζεις κοπιράιτ τις άλλες φορές για σιγουριά   :P  :P
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: alximistis07 στις 07 Ιανουαρίου 2009, 01:36
Η φαντασία είναι θεϊκή... ( ο καθένας τα συμπερασματά του).
...εγώ αν έπαυα απο μικρός να μην στματάω να φαντάζομαι, δεν θα είχα πάει στην Ολλανδία ολλομόναχος για τρείς μέρες χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα.
Δεν θα είχα διαβάσει για να περάσω, στο ΤΕΙ που φανταζόμουνα, γιανα γνωρίσω αλλα πράγματα.
Εν γένει θα έπαυα να πιστεύω στον εαυτό μου και σε νέες εμπειρείες με έναν ιδιαίτερο δικό μου τρόπο.
...imagine... (the best song)
Τίτλος: Απ: Φαντασία
Αποστολή από: carpe diem στις 27 Σεπτεμβρίου 2009, 18:32
Σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη η φαντασία είναι δημιουργική ικανότητα της ψυχής, που δημιουργεί «φαντάσματα», στηριγμένη σε στοιχεία της πραγματικότητας.

Ο Αριστοτέλης με τη σειρά του διαχωρίζει τη φαντασία από την αίσθηση και τη διάνοια, θεωρώντας ότι χωρίς τη φαντασία δεν υπάρχει σύλληψις.

Για μένα είναι απλά η ικανότητα να δραπετεύω από το παρόν προς ενα μέρος όπου μπορώ να σκευτώ να συλογιστώ και να κρίνω τα όσα άκουσα χωρίς να με διακόψει κανείς από την υψίστης σημασίας και ανώτατου ακαδιμαϊκού επιπέδου συνομιλία με τον εαυτό μου!